ΤΕΤΑΡΤΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ ΘΕΜΑ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ
·
ΑΓΑΠΗΤΕ ΚΥΡΙΕ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ.. ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΕΙΣΑΣΤΕ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ
ΜΟΥ ΛΕΤΕ ΣΥΝΕΧΩΣ ΓΙΑ ΑΝΑΓΕΝΝΗΜΕΝΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ... ΕΓΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΞΕΡΩ ΕΑΝ ΕΙΣΑΣΤΕ ΑΝΑΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ ΜΠΟΡΩ ΟΜΩΣ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΟΤΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΣΑΣΤΕ ΚΑΙ ΚΑΚΩΣ ΦΕΡΕΤΑΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ.. ΣΑΦΩΣ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ.. ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΘΑ ΣΑΣ ΑΝΑΛΥΣΩ ΠΩΣ ΓΙΝΕΣΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΦΕΡΕΙΣ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ.
Το όνομα Χρίστος παράγεται από το χριστός (< κεχρισμένος < ο φέρων το χρίσμα < αρχ. ελλ. ρήμα: χρίω). Χρησιμοποιήθηκε ως επιθετικός προσδιορισμός της λέξης Ιησούς (Ιησούς Χριστός). Άρχικά, η λέξη “χριστός” προσδιόριζε οτιδήποτε έχει επαλειφθεί με μύρο ή αλοιφή και χρησιμοποιήθηκε για να μεταφραστεί η εβραϊκή λέξη masiha Μεσσίας (: μτφ χριστός, ο αλειμμένος με ειδικό έλαιο, που προέβλεπε ο εβραϊκός νόμος για τους ιερείς). Έτσι η ελληνοεβραϊκή φράση Ιησούς Χριστός δηλώνει τον κεχρισμένο από το Θεό, τον Σωτήρα (πβ. Ιωάνν. 1,41: ευρήκαμεντον Μεσσίαν, ό εστίν ερμηνευόμενον τον Χριστόν). Η λ. Ιησούς προέρχεται από την εβραϊκή Yesuah και είναι συντετμημένη μορφή του Yehosuah (μτφ: ο Γιαχβέ είναι σωτηρία). Το όνομα Χρίστος είναι η φυσική κατάληξη της λ. Χριστός (με αναβιβασμό τόνου)
Η ελληνική λέξη Χριστός (: αλειμμένος) είναι η πιο δημοφιλής λέξη στον πλανήτη, επειδή ονομάστηκε έτσι ο ιδρυτής της Χριστιανικής θρησκείας (< Cristo, Christ, Crist, Христос, Kristu…)
Η γραφή Χρήστος παράγεται από το ρήμα “χρή” και προσδιορίζει αυτόν που ζει με τους πρέποντες κανόνες, τον ηθικό (π.χ. “τα χρηστά ήθη”).
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΦΕΡΕΙΣ ΤΟΝ ΤΙΜΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΛΙΑΝ ΔΥΣΚΟΛΟ ΤΙΤΛΟ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ?
Eίναι η αποκεκαλυμμένη πίστη του ενανθρωπήσαντος Σωτήρος και Λυτρωτού. Oρθοδοξία είναι ακριβής κανόνας πίστεως και ακριβής τρόπος ζωής. O ορθόδοξος χριστιανός, για να είναι ορθόδοξος, είναι υποχρεωμένος να έχει σωστή ορθόδοξη πίστη και ορθόδοξο χριστιανικό τρόπο ζωής. Βέβαια πολλοί είναι οι κατ’ όνομα ορθόδοξοι χριστιανοί, που ζουν τελείως μακριά από το πνεύμα της χριστιανικής πίστης.
Ιδού μερικά βασικά στοιχεία με τα οποία μπορεί κανείς να ερευνήσει τη συνείδησή του και να δει αν είναι όντως ορθόδοξος χριστιανός.
Πρώτον. H Oρθοδοξία είναι πίστη αποκεκαλυμμένη σε προσωπικό Tριαδικό Θεό. Όχι μία γενική και αόριστη πίστη σε κάποιο Θεό.Tα τρία Πρόσωπα της Aγίας Tριάδος ενωμένα πλήρως μεταξύ τους, αχώριστα και αδιαίρετα, είναι ο ένας και αληθινός Tριαδικός Θεός της ορθοδόξου χριστιανικής πίστεως.
Δεύτερον. Oρθοδοξία είναι πίστη σωστή στην εν χρόνω ενανθρώπηση του δευτέρου προσώπου της Aγίας Tριάδος,. Πίστη στο απολυτρωτικό έργο του ενανθρωπήσαντος Θεού, στον Σταυρό και στην Aνάστασή Tου.
Tρίτον. Oρθοδοξία είναι πίστη στην Aγία Eκκλησία, την οποία ίδρυσε ο ενανθρωπήσας Kύριος και την οποία κατευθύνει και συγκροτεί το Πανάγιον Πνεύμα. Oρθόδοξος πιστός είναι αυτός που είναι ζωντανό μέλος της Oρθοδόξου Eκκλησίας, βαπτισμένος στο όνομα της Aγίας Tριάδος και εμπνεόμενος υπό του ορθοδόξου χριστιανικού πνεύματος και ζών και αγωνιζόμενος να ζει τον ορθόδοξο χριστιανικό τρόπο της ζωής.
Oρθόδοξος πιστός είναι αυτός που έχει στενό δεσμό με την Oρθόδοξη Eκκλησία, ζει τη λατρευτική ζωή της Eκκλησίας, αγιάζεται υπό των μυστηρίων και των ιερών ακολουθιών της Eκκλησίας, ξεπλένει τις αμαρτίες του με το μυστήριο της μετανοίας και τής εξομολογήσεως, μετέχει στο μυστήριο της Θείας Eυχαριστίας, που τελείται κάθε Kυριακή, κοινωνεί με μετάνοια και ευλάβεια το σώμα και το αίμα του Xριστού και ενσωματούται στο μυστικό σώμα του Xριστού. Oρθόδοξος πιστός είναι εκείνος που αγωνίζεται τον καλό αγώνα της πίστεως, προσεύχεται συχνά, προσπαθεί να αποκόπτει τα ελαττώματά του, προσπαθεί να εναρμονίζει τη ζωή του με το πνεύμα της διδασκαλίας του Kυρίου, προσπαθεί να ζει με εντιμότητα, με ειλικρίνεια, με αγάπη, με δικαιοσύνη, με εγκράτεια, με πνεύμα διαρκούς μετανοίας, πνεύμα σεβασμού αγάπης και θυσίας προς τον συνάνθρωπο.
Aυτά είναι βασικά γνωρίσματα του ορθοδόξου χριστιανού. Όποιος είναι ξένος προς αυτά τα χαρακτηριστικά, έχει διαφορετική την πίστη και διαφορετικό τον τρόπο της ζωής, δεν μπορεί να θεωρείται και ορθόδοξος χριστιανός. H αναγραφή στην ταυτότητα «ορθόδοξος» δεν εξασφαλίζει μόνη της την ορθοδοξότητα, πολλώ μάλλον η ανάμιξη πιστευμάτων αντι-χριστιανικών, αντιλήψεων αντορθο-δόξων και τρόπου ζωής αντίθετου προς την ορθόδοξη πίστη και την ορθόδοξη διδασκαλία.
Eίναι, λοιπόν, χριστιανός ορθόδοξος εκείνος που πιστεύει ορθόδοξα και αγωνίζεται να ζει ορθόδοξα. Tούτο δεν σημαίνει αναμαρτησία. H αμαρτία είναι καθολικό φαινόμενο της ζωής.
Aλλά για την αμαρτία, η Oρθόδοξη Eκκλησία έχει το λουτρό της μετανοίας και τής εξομολογήσεως. O έχων ορθόδοξη χριστιανική πίστη και ορθόδοξη πορεία ζωής, ξέρει να μετανοεί για τα σφάλματά του, να ζητά το έλεος του Θεού και, έχοντας την αίσθηση ότι ο Θεός τον συγχωρεί, να προχωρεί σταθερά την ορθόδοξη πορεία του.
Η εν Αγίω Πνεύματι ζωή
Τέλος, καθώς ο άνθρωπος βιώνει μέσα στην Ορθόδοξη πίστη και ζωή την πραγματική έννοια της Ορθοδοξίας, και καθώς αλλοιώνεται προς την ομοίωση του Θεού του και Κυρίου του Ιησού Χριστού, αρχίζει να αντιμετωπίζει τη ζωή του και τους συνανθρώπους του, με έναν τρόπο διαφορετικό, που πουθενά αλλού δεν συναντιέται.
Μαθαίνει να συγκρίνει τον εαυτό του, όχι με τους "κακούς και επικατάρατους του κόσμου", για να νιώθει εκείνος "καθαρός" και "σκεύος εκλογής", αλλά με τον ΤΕΛΕΙΟ και ΠΑΝΑΓΝΟ Κύριο Ιησού Χριστό. Και κάθε τέτοια σύγκριση αφήνει στην ψυχή του ταπείνωση και μηδαμινότητα. Αντιλαμβάνεται πλέον τη Χριστιανική οδό, όχι σαν "αφ' υψηλού κατάκριση" των αδελφών του, αλλά σαν συλλογική πορεία της ανθρωπότητας, προς τον σκοπό της ύπαρξής της. Κάθε φορά που ο πιστός κοιτάζει τον αμαρτωλό αδελφό του, δεν τον κατακρίνει, αλλά λυπάται βαθιά ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ, γιατί μετέχει στην ίδια εκείνη ουσία, και τον πονάει. Και γνωρίζει ότι όχι μόνο η αμαρτία εκείνου, αλλά και η δική του αμαρτία, είναι λάδι στη φωτιά της κακίας του κόσμου. Και προσεύχεται και μετανοεί αντί να κατακρίνει. Και νιώθει την πτώση του άλλου σαν δική του πτώση, και αγωνιά για τη σωτηρία του.
Κάθε φορά που αμαρτάνει, δεν απελπίζεται, αλλά κοιτάζει με ελπίδα στην καλοσύνη και την αγάπη του Θεού, που σταυρώθηκε για τον αμαρτωλό, και όχι για τον δίκαιο. Και ξανασηκώνεται και συνεχίζει τον αγώνα του, με ανανεωμένες δυνάμεις.
Αναζητάει ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ επαφή με τον αδελφό του, με τη μοναδικότητα που διακρίνει το κάθε ανθρώπινο πρόσωπο, και δεν απαιτεί την ισοπέδωσή τους σε ένα καθιερωμένο νομικίστικο πρότυπο συμπεριφοράς, ηθικής και ζωής. Γι' αυτό μπορεί να προσεύχεται για ευλογία σε μια πάναγνη αγία όπως η Θεοτόκος, και ταυτόχρονα σε έναν φονιά και βιαστή άγιο. Και μπορεί να χαίρεται για τον άναρχο τρόπο λατρείας σε μια Ορθόδοξη Εκκλησία, και αντί να δυσανασχετεί, να καμαρώνει για την ελεύθερη και ξεχωριστή έκφραση της πίστης του κάθε μοναδικού προσώπου απέναντι στον Θεό, χωρίς τυποποιημένες αγκυλώσεις.
Προσπερνάει τις ακαθαρσίες του κήπου της Εκκλησίας, και κάθεται στα λουλούδια του, για να απολαύσει τους ζωογόνους χυμούς τους. Και διδάσκεται από τον κάθε έναν, κατά το τάλαντο που του εμπιστεύθηκε ο Κύριος. Και εκτιμάει τη δύναμη του Θεού, που μπορεί να δημιουργεί άνθη σε έναν κήπο που διαρκώς βανδαλίζεται από κάθε είδους εχθρούς και πολέμιους.
Και καθώς σιγά - σιγά φωτίζεται ο άνθρωπος, ΜΟΝΟ στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Κυρίου, Τον συναντάει "όπως είναι πραγματικά", και βιώνει μαζί Του την υπέρβαση του χρόνου, μετέχοντας στη Ζωή του Θεού.
Για όποιον γνωρίσει σωστά έστω και λίγο από το μεγαλείο και το βάθος της Ορθόδοξης πίστης, και βάλει τα πόδια του στον δρόμο της σωτηρίας, και βαδίσει έστω και για λίγο με τους αγίους, και γευτεί έστω και λίγο από το νερό της ζωής, δεν υπάρχει επιστροφή!
ΑΡΑ ΚΥΡΙΕ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ ΕΙΣΑΣΤΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ;
ΜΟΥ ΛΕΤΕ ΣΥΝΕΧΩΣ ΓΙΑ ΑΝΑΓΕΝΝΗΜΕΝΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ... ΕΓΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΞΕΡΩ ΕΑΝ ΕΙΣΑΣΤΕ ΑΝΑΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ ΜΠΟΡΩ ΟΜΩΣ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΟΤΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΣΑΣΤΕ ΚΑΙ ΚΑΚΩΣ ΦΕΡΕΤΑΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ.. ΣΑΦΩΣ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ.. ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΘΑ ΣΑΣ ΑΝΑΛΥΣΩ ΠΩΣ ΓΙΝΕΣΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΦΕΡΕΙΣ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ.
Το όνομα Χρίστος παράγεται από το χριστός (< κεχρισμένος < ο φέρων το χρίσμα < αρχ. ελλ. ρήμα: χρίω). Χρησιμοποιήθηκε ως επιθετικός προσδιορισμός της λέξης Ιησούς (Ιησούς Χριστός). Άρχικά, η λέξη “χριστός” προσδιόριζε οτιδήποτε έχει επαλειφθεί με μύρο ή αλοιφή και χρησιμοποιήθηκε για να μεταφραστεί η εβραϊκή λέξη masiha Μεσσίας (: μτφ χριστός, ο αλειμμένος με ειδικό έλαιο, που προέβλεπε ο εβραϊκός νόμος για τους ιερείς). Έτσι η ελληνοεβραϊκή φράση Ιησούς Χριστός δηλώνει τον κεχρισμένο από το Θεό, τον Σωτήρα (πβ. Ιωάνν. 1,41: ευρήκαμεντον Μεσσίαν, ό εστίν ερμηνευόμενον τον Χριστόν). Η λ. Ιησούς προέρχεται από την εβραϊκή Yesuah και είναι συντετμημένη μορφή του Yehosuah (μτφ: ο Γιαχβέ είναι σωτηρία). Το όνομα Χρίστος είναι η φυσική κατάληξη της λ. Χριστός (με αναβιβασμό τόνου)
Η ελληνική λέξη Χριστός (: αλειμμένος) είναι η πιο δημοφιλής λέξη στον πλανήτη, επειδή ονομάστηκε έτσι ο ιδρυτής της Χριστιανικής θρησκείας (< Cristo, Christ, Crist, Христос, Kristu…)
Η γραφή Χρήστος παράγεται από το ρήμα “χρή” και προσδιορίζει αυτόν που ζει με τους πρέποντες κανόνες, τον ηθικό (π.χ. “τα χρηστά ήθη”).
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΦΕΡΕΙΣ ΤΟΝ ΤΙΜΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΛΙΑΝ ΔΥΣΚΟΛΟ ΤΙΤΛΟ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ?
Eίναι η αποκεκαλυμμένη πίστη του ενανθρωπήσαντος Σωτήρος και Λυτρωτού. Oρθοδοξία είναι ακριβής κανόνας πίστεως και ακριβής τρόπος ζωής. O ορθόδοξος χριστιανός, για να είναι ορθόδοξος, είναι υποχρεωμένος να έχει σωστή ορθόδοξη πίστη και ορθόδοξο χριστιανικό τρόπο ζωής. Βέβαια πολλοί είναι οι κατ’ όνομα ορθόδοξοι χριστιανοί, που ζουν τελείως μακριά από το πνεύμα της χριστιανικής πίστης.
Ιδού μερικά βασικά στοιχεία με τα οποία μπορεί κανείς να ερευνήσει τη συνείδησή του και να δει αν είναι όντως ορθόδοξος χριστιανός.
Πρώτον. H Oρθοδοξία είναι πίστη αποκεκαλυμμένη σε προσωπικό Tριαδικό Θεό. Όχι μία γενική και αόριστη πίστη σε κάποιο Θεό.Tα τρία Πρόσωπα της Aγίας Tριάδος ενωμένα πλήρως μεταξύ τους, αχώριστα και αδιαίρετα, είναι ο ένας και αληθινός Tριαδικός Θεός της ορθοδόξου χριστιανικής πίστεως.
Δεύτερον. Oρθοδοξία είναι πίστη σωστή στην εν χρόνω ενανθρώπηση του δευτέρου προσώπου της Aγίας Tριάδος,. Πίστη στο απολυτρωτικό έργο του ενανθρωπήσαντος Θεού, στον Σταυρό και στην Aνάστασή Tου.
Tρίτον. Oρθοδοξία είναι πίστη στην Aγία Eκκλησία, την οποία ίδρυσε ο ενανθρωπήσας Kύριος και την οποία κατευθύνει και συγκροτεί το Πανάγιον Πνεύμα. Oρθόδοξος πιστός είναι αυτός που είναι ζωντανό μέλος της Oρθοδόξου Eκκλησίας, βαπτισμένος στο όνομα της Aγίας Tριάδος και εμπνεόμενος υπό του ορθοδόξου χριστιανικού πνεύματος και ζών και αγωνιζόμενος να ζει τον ορθόδοξο χριστιανικό τρόπο της ζωής.
Oρθόδοξος πιστός είναι αυτός που έχει στενό δεσμό με την Oρθόδοξη Eκκλησία, ζει τη λατρευτική ζωή της Eκκλησίας, αγιάζεται υπό των μυστηρίων και των ιερών ακολουθιών της Eκκλησίας, ξεπλένει τις αμαρτίες του με το μυστήριο της μετανοίας και τής εξομολογήσεως, μετέχει στο μυστήριο της Θείας Eυχαριστίας, που τελείται κάθε Kυριακή, κοινωνεί με μετάνοια και ευλάβεια το σώμα και το αίμα του Xριστού και ενσωματούται στο μυστικό σώμα του Xριστού. Oρθόδοξος πιστός είναι εκείνος που αγωνίζεται τον καλό αγώνα της πίστεως, προσεύχεται συχνά, προσπαθεί να αποκόπτει τα ελαττώματά του, προσπαθεί να εναρμονίζει τη ζωή του με το πνεύμα της διδασκαλίας του Kυρίου, προσπαθεί να ζει με εντιμότητα, με ειλικρίνεια, με αγάπη, με δικαιοσύνη, με εγκράτεια, με πνεύμα διαρκούς μετανοίας, πνεύμα σεβασμού αγάπης και θυσίας προς τον συνάνθρωπο.
Aυτά είναι βασικά γνωρίσματα του ορθοδόξου χριστιανού. Όποιος είναι ξένος προς αυτά τα χαρακτηριστικά, έχει διαφορετική την πίστη και διαφορετικό τον τρόπο της ζωής, δεν μπορεί να θεωρείται και ορθόδοξος χριστιανός. H αναγραφή στην ταυτότητα «ορθόδοξος» δεν εξασφαλίζει μόνη της την ορθοδοξότητα, πολλώ μάλλον η ανάμιξη πιστευμάτων αντι-χριστιανικών, αντιλήψεων αντορθο-δόξων και τρόπου ζωής αντίθετου προς την ορθόδοξη πίστη και την ορθόδοξη διδασκαλία.
Eίναι, λοιπόν, χριστιανός ορθόδοξος εκείνος που πιστεύει ορθόδοξα και αγωνίζεται να ζει ορθόδοξα. Tούτο δεν σημαίνει αναμαρτησία. H αμαρτία είναι καθολικό φαινόμενο της ζωής.
Aλλά για την αμαρτία, η Oρθόδοξη Eκκλησία έχει το λουτρό της μετανοίας και τής εξομολογήσεως. O έχων ορθόδοξη χριστιανική πίστη και ορθόδοξη πορεία ζωής, ξέρει να μετανοεί για τα σφάλματά του, να ζητά το έλεος του Θεού και, έχοντας την αίσθηση ότι ο Θεός τον συγχωρεί, να προχωρεί σταθερά την ορθόδοξη πορεία του.
Η εν Αγίω Πνεύματι ζωή
Τέλος, καθώς ο άνθρωπος βιώνει μέσα στην Ορθόδοξη πίστη και ζωή την πραγματική έννοια της Ορθοδοξίας, και καθώς αλλοιώνεται προς την ομοίωση του Θεού του και Κυρίου του Ιησού Χριστού, αρχίζει να αντιμετωπίζει τη ζωή του και τους συνανθρώπους του, με έναν τρόπο διαφορετικό, που πουθενά αλλού δεν συναντιέται.
Μαθαίνει να συγκρίνει τον εαυτό του, όχι με τους "κακούς και επικατάρατους του κόσμου", για να νιώθει εκείνος "καθαρός" και "σκεύος εκλογής", αλλά με τον ΤΕΛΕΙΟ και ΠΑΝΑΓΝΟ Κύριο Ιησού Χριστό. Και κάθε τέτοια σύγκριση αφήνει στην ψυχή του ταπείνωση και μηδαμινότητα. Αντιλαμβάνεται πλέον τη Χριστιανική οδό, όχι σαν "αφ' υψηλού κατάκριση" των αδελφών του, αλλά σαν συλλογική πορεία της ανθρωπότητας, προς τον σκοπό της ύπαρξής της. Κάθε φορά που ο πιστός κοιτάζει τον αμαρτωλό αδελφό του, δεν τον κατακρίνει, αλλά λυπάται βαθιά ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ, γιατί μετέχει στην ίδια εκείνη ουσία, και τον πονάει. Και γνωρίζει ότι όχι μόνο η αμαρτία εκείνου, αλλά και η δική του αμαρτία, είναι λάδι στη φωτιά της κακίας του κόσμου. Και προσεύχεται και μετανοεί αντί να κατακρίνει. Και νιώθει την πτώση του άλλου σαν δική του πτώση, και αγωνιά για τη σωτηρία του.
Κάθε φορά που αμαρτάνει, δεν απελπίζεται, αλλά κοιτάζει με ελπίδα στην καλοσύνη και την αγάπη του Θεού, που σταυρώθηκε για τον αμαρτωλό, και όχι για τον δίκαιο. Και ξανασηκώνεται και συνεχίζει τον αγώνα του, με ανανεωμένες δυνάμεις.
Αναζητάει ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ επαφή με τον αδελφό του, με τη μοναδικότητα που διακρίνει το κάθε ανθρώπινο πρόσωπο, και δεν απαιτεί την ισοπέδωσή τους σε ένα καθιερωμένο νομικίστικο πρότυπο συμπεριφοράς, ηθικής και ζωής. Γι' αυτό μπορεί να προσεύχεται για ευλογία σε μια πάναγνη αγία όπως η Θεοτόκος, και ταυτόχρονα σε έναν φονιά και βιαστή άγιο. Και μπορεί να χαίρεται για τον άναρχο τρόπο λατρείας σε μια Ορθόδοξη Εκκλησία, και αντί να δυσανασχετεί, να καμαρώνει για την ελεύθερη και ξεχωριστή έκφραση της πίστης του κάθε μοναδικού προσώπου απέναντι στον Θεό, χωρίς τυποποιημένες αγκυλώσεις.
Προσπερνάει τις ακαθαρσίες του κήπου της Εκκλησίας, και κάθεται στα λουλούδια του, για να απολαύσει τους ζωογόνους χυμούς τους. Και διδάσκεται από τον κάθε έναν, κατά το τάλαντο που του εμπιστεύθηκε ο Κύριος. Και εκτιμάει τη δύναμη του Θεού, που μπορεί να δημιουργεί άνθη σε έναν κήπο που διαρκώς βανδαλίζεται από κάθε είδους εχθρούς και πολέμιους.
Και καθώς σιγά - σιγά φωτίζεται ο άνθρωπος, ΜΟΝΟ στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Κυρίου, Τον συναντάει "όπως είναι πραγματικά", και βιώνει μαζί Του την υπέρβαση του χρόνου, μετέχοντας στη Ζωή του Θεού.
Για όποιον γνωρίσει σωστά έστω και λίγο από το μεγαλείο και το βάθος της Ορθόδοξης πίστης, και βάλει τα πόδια του στον δρόμο της σωτηρίας, και βαδίσει έστω και για λίγο με τους αγίους, και γευτεί έστω και λίγο από το νερό της ζωής, δεν υπάρχει επιστροφή!
ΑΡΑ ΚΥΡΙΕ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ ΕΙΣΑΣΤΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ;
