Δεν πιστεύω σ’ έναν τιμωρό Θεό - Δεν είναι τιμωρός ο δικός μου Θεός

Δεν πιστεύω σ’ έναν τιμωρό Θεό - Δεν είναι τιμωρός ο δικός μου Θεός *

του π. Αθανασίου Γιουσμά

Σιχαίνομαι εκείνους που λένε πως «θα σε τιμωρήσει ο Θεός» ή που πιστεύουν πως ο Θεός-Αγάπη, ο Τριαδικός Θεός μας, τιμωρεί. Δεν πιστεύω σ’ έναν τιμωρό Θεό, ο δικός μου Θεός δεν είναι τιμωρός.

Τον αγαπάμε ή όχι, Εκείνος μας αγαπά. Κι είναι πολλές οι αγιογραφικές περιπτώσεις που επιβεβαιώνουν τούτη την αλήθεια. Εμείς ας επιμείνουμε στη συμπεριφορά του Θεανθρώπου Ιησού απέναντι στον Ιούδα, για να είμαστε λίγο επίκαιροι στα όσα τελευταία ακούστηκαν γι’ αυτό το τραγικό πρόσωπο: Ο Χριστός γνώριζε, ως Πάνσοφος Θεός, πως ο Ιούδας θα τον πρόδιδε κι όμως τον αποδέχτηκε ως μαθητή Του! Γνώριζε το πάθος της φιλαργυρίας που τον κυρίευε κι όμως του εμπιστεύθηκε το ταμείο της ομάδας Του! Στο Μυστικό Δείπνο, αφού του έπλυνε τα πόδια ζωσμένος το «λεντίο», την πετσέτα της ταπείνωσης σα δούλος ο Παντοδύναμος, λίγο αργότερα καθώς προέλεγε στους μαθητές Του όσα θα επακολουθούσαν, δεν αποκάλυψε τον προδότη, ούτε τον πρόσβαλε. Διακριτικά μονάχα είπε: «Κάποιος από εσάς θα με προδώσει». Κι όταν κι ο ίδιος τόλμησε υποκριτικά να ρωτήσει «μήπως είμαι εγώ ο προδότης», πάλι ο Γλυκύτατος Ιησούς απέφυγε να απαντήσει ευθέως. Προσπάθησε πολλές φορές –όχι γιατί φοβόταν το θάνατο, αυτό ήταν προδιαγεγραμμένο– να αποτρέψει τον Ιούδα ώστε να προβεί στην προδοσία. Είπε κάποτε, γενικά κι αόριστα: «Μακάρι να μην είχε γεννηθεί αυτός ο άνθρωπος». Στον κήπο των Ελαιών, καθώς είδε το πλήθος μανιασμένο να έρχεται συνοδευόμενο από τον προδότη με μαχαίρια και ξύλα, αυτή την τελευταία στιγμή, κι ενώ τα τριάντα αργύρια ήταν στο κομπόδεμα του Ιούδα, θέλησε η Αγάπη, ο Ιησούς, να αυτοπαραδοθεί για να μη φτάσει ο δόλιος φιλάργυρος ως το φιλί της παράδοσης! «Ποιον ζητάτε;» ρώτησε. «Τον Ιησού», του απάντησαν. Κι Εκείνος τους είπε: «Εγώ είμαι»! Ακόμα και την ώρα που ο Ιούδας, ο μαθητής, θερμά Τον φίλησε η Προδομένη Αγάπη, «εταίρε», φίλε, κολλητέ μου, τον ονόμασε!

Δεν οδηγήθηκε στην αγχόνη ο Ιούδας από τους θλιμμένους συμμαθητές του. Θα τον συγχωρούσαν κι αυτόν, όπως συγχώρησαν και τον Πέτρο που αρνήθηκε το Διδάσκαλό τους. Ούτε τον έσπρωξε στην αγχόνη ο Μεγάλος Αιχμάλωτος, ο Ιησούς. Οι τύψεις της συνείδησής του και η αρρωστημένη αντίληψή του για το Θεό της Αγάπης και της συγνώμης, έδεσαν το σκοινί γύρω από το λαιμό του και κρεμάστηκε. Αν δεν αυτοκτονούσε ο Ιούδας κι αν όπως ο Πέτρος «έκλαιε πικρώς», σήμερα η Εκκλησία μας θα τον τιμούσε ως Άγιο, γιατί θα τον είχε συγχωρήσει ο Θεός-Αγάπη. Θα είχαμε έτσι, έναν προστάτη Άγιο όλοι εμείς οι προδότες της φιλίας και της αγάπης.

Ο Θεός είναι Αγάπη, ας μη διστάζουμε όπως κι ό,τι κι αν είμαστε, να Τον πλησιάζουμε. «Ήλθε για να σώσει τους αμαρτωλούς, για να αναζητήσει τα χαμένα πρόβατα». Ας μην απογοητευόμαστε μετά από κάθε πτώση μας. «Ήταν φίλος τελωνών και αμαρτωλών» και είναι. Όσο κι αν είμαι βυθισμένος στην αμαρτία, στο βόθρο κάθε κακίας ο Θεός μ’ αγαπά. Ό,τι κι αν έχω κάνει, ο Θεός δεν τιμωρεί, συγχωρεί!  Είπε: «Οι τελώνες και οι πόρνες βαδίζουν πρώτοι στη Βασιλεία του Θεού και κατόπιν αυτών όλοι οι άλλοι»!

Ο τελώνης της παραβολής σώθηκε, γιατί αποδέχτηκε την αμαρτωλότητά του και χτυπώντας το στήθος έλεγε και ξανάλεγε: «Θεέ μου, σπλαχνίσου με». Ούτε αυτόν τον τιμώρησε ο Θεός! Ο Ζακχαίος, ο αρχιτελώνης, ο αρχιλήσταρχος της εποχής, κατανόησε τις αδικίες που είχε κάνει και έμπρακτα μετανόησε, γι’ αυτό η «σωτηρία» επισκέφθηκε το σπιτικό του. Ούτε αυτόν τον τιμώρησε ο Θεός! Την αμαρτωλή γυναίκα, που οι… αναμάρτητοι συνάνθρωποί της την οδήγησαν έξω από την πόλη για να τη λιθοβολήσουν επειδή τη συνέλαβαν με άλλον άνδρα στο κρεβάτι, ο Χριστός την απάλλαξε από την ποινή και, μάλιστα, της είπε: «γυναίκα ούτε εγώ σε κατακρίνω, μη ξανά αμαρτήσεις». Ούτε αυτήν την τιμώρησε ο Θεός! Ο Πέτρος, ενώ καυχιόταν πως «Κύριε, εγώ ποτέ δεν θα σε αρνηθώ», φοβήθηκε δυο τρεις δούλους και Τον αρνήθηκε τρεις φορές. Μετάνιωσε και τον συγχώρησε, δεν τον τιμώρησε, απεναντίας του εμπιστεύθηκε «τα πρόβατά» Του! Ο ληστής πάνω στο σταυρό, ζήτησε τη θεία συγνώμη κι ο Ιησούς δεν του την αρνήθηκε. Ούτε αυτόν τον τιμώρησε για τις τόσες ατασθαλίες του ή για τις κλοπές και τους φόνους που θα είχε διαπράξει! Ο εντεταλμένος για τη Σταύρωση του Ιησού Ρωμαίος εκατόνταρχος, ο Λογγίνος, αν και αυτός έδωσε εντολή να μπήξουν στις παλάμες του Χριστού τα καρφιά, ο Θεός-Αγάπη τον συγχώρησε και σήμερα κι αυτός είναι ένας από τους Αγίους της Εκκλησίας μας! Ο Σαούλ υπερβολικά «εδίωκε» την Εκκλησία του Χριστού, κι όμως έγινε «ο πρώτος μετά τον Έναν»! Ούτε αυτούς τους εκδικήθηκε.

Μ’ αυτές τις λιγοστές και πρόχειρες σκέψεις, ας πλησιάζουμε το Θεό-Αγάπη στην προσευχή μας, στο Ναό, στο εξομολογητήριο, στη Θεία Κοινωνία, ομολογώντας την αμαρτωλότητά μας, αλλά και πιστεύοντας ακράδαντα πως είναι «Αγαθός και Φιλάνθρωπος», γεμάτος συμπάθεια στον κάθε έναν άνθρωπο…