«Γ. Η Κυριακή είναι η απαρχή της τελειώσεως της κτίσεως, την οποία
ενήργησε το Άγιο Πνεύμα, το οποίο κατήλθε κατά την Κυριακή της
Πεντηκοστής εις είδος πυρίνων γλωσσών, για να φωτίσει και τελειώσει τους
αγίους αποστόλους, αλλά και να οδηγήσει την Εκκλησία ‘’εις πάσαν την
αλήθειαν’’. Όλη η Αγία Τριάς, ο Πατήρ
στη δημιουργία, ο Υιός στην αναστάσιμη ανακαίνιση του κόσμου και το Άγιο
Πνεύμα στην αποκαλυπτική τελείωση πάσης της αληθείας, ετίμησε εξεχόντως
και υπερφυώς την αγία Κυριακή, κατά την οποία ‘’το Πνεύμα το άγιον
μέλλει’’ τελικώς ‘’να τελεσιουργήσει την ανακαίνισιν όλης της κτίσεως’’,
κατά την παράδοσιν της Εκκλησίας.
Δ. Η Κυριακή είναι και ονομάζεται ογδόη:
1. Γιατί αριθμείται μετά την εβδόμη και γιατί υπερέβη τον εβδοματικό
ιουδαϊκό σαββατισμό, κατά την αναφορά του Μ Αθανασίου, του Μ Βασιλείου,
καιτου Γρηγορίου Νύσσης στην ερμηνεία της επιγραφής του έκτου Ψαλμού.
2. Γιατί η κατά την Κυριακή γενομένη ανάσταση του Κυρίου είναι ογδόη
στην σειρά, αριθμουμένη μετά τις επτά αναστάσεις, οι οποίες μαρτυρούνται
στην Παλαιά και Καινή Διαθήκη, κατά τον Γρηγόριο τον Παλαμά στον Λόγο
του εις το ευαγγέλιο της Καινής Κυριακής.
3. Ογδόη λέγεται, γιατί ο
Κύριος, αφού αναστήθηκε κατά την ογδόη, την Κυριακή δηλαδή της
Αναστάσεως, και φανερώθηκε στους αποστόλους, πάλι μετά οκτώ ημέρες
φανερώνεται σε αυτούς παρόντος και του Θωμά.
4. Γιατί οι μεν άλλες
δεσποτικές εορτές μια μόνο φορά τον χρόνο εορτάζονται, η Κυριακή όμως
εορτάζεται κάθε οκτώ ημέρες και συνολικά πεντήντα δύο φορές τον χρόνο.
Τούτο είναι ένα χαρακτηριστικό στοιχείο της ανωτερότητας και της
υπεροχής της, σε σχέση με όλες τις άλλες εορτές. Εκκινώντας οι πατέρες
από την τυπολογία της ογδόης ημέρας στην Αγία Γραφή και υπερβαίνοντας
θεοφώτιστα τις αποκρυφολογικές παγίδες των άκρατων αριθμολογικών
συμβολισμών και τις περί τη γνωστική Ογδοάδα πλάνες, προχώρησαν στην
αποτύπωση της Ορθοδόξου θεολογίας γύρω από το ζήτημα της Κυριακής, ως
πρώτης αλλά και ογδόης ημέρας, στηριζόμενοι ταυτόχρονα με τις θεολογικές
επεξεργασίες και στην λειτουργική ζωή και εμπειρία της Εκκλησίας.
‘’Έτσι’’, σημειώνει ο καθηγητής Α. Αλυγιζάκης, ‘’με αφορμή τη θεολογία
της ογδόης ημέρας των Καππαδόκων Πατέρων…ολοκληρώνεται η εξαιρετικά
ενδιαφέρουσα διδασκαλία της Εκκλησίας για τον χρόνο’’, η οποία έχοντας
ως βάση πάντοτε την ημέρα του Κυρίου απάρχεται από τα πρώτα της
δημιουργίας και καταλήγει στα έσχατα της αιώνιας Βασιλείας του Θεού.
Βιώνοντας διαχρονικά δηλαδή την ενωτική αγαπητική σχέση με τον Κύριο,
μέσα στο πλαίσιο του λειτουργικού χρόνου, οι πιστοί βοηθιούνται στο να
μπορέσουν να συντονιστούν με τον αναστάσιμο, δοξολογικό, ευχαριστιακό,
σωτηριολογικό και εσχατολογικό χαρακτήρα της Ορθοδόξου λατρείας, της
οποίας κέντρο είναι η Κυριακή, η πρώτη και η ογδόη».
